Illegaal in Malawi

Sint is weer in het land, in Holland welteverstaan. Naast het hoognodige tumult dat ik online mee krijg, betreft de Zwarte Pieten kwestie, krijg ik verder niets mee van het complete Sinterklaasfestijn. Ik vind het niet erg om het een jaartje te moeten overslaan. Uiteindelijk passen er toch niet veel cadeautjes in mijn zomerse slippertjes. En de chocoladeletter zal hier niet meer zijn dan een zielig plasje chocola. Ik heb tenslotte een jaar lang zomer!, dat beschouw ik als mijn cadeau van Sinterklaas voor dit jaar.

Het wordt hier met de dag warmer en de mensen hier (behalve ik) snakken volop naar de regen. Tot nu toe heb ik gelukkig nog maar één tropische stortbui meegemaakt. Wel ben ik benieuwd hoe het droge landschap zal veranderen in een prachtige groene oase, dus daar hebben we toch echt wel wat meer regendruppels voor nodig…

Verdriet en een lach
Echter ben ik niet alleen geïnteresseerd in het Afrikaanse landschap, maar ook de bevolking, het doen en laten van de mensen, de gewoontes van het land en nog zoveel meer vind ik mooi, verdrietig, lachwekkend en intrigerend om te zien.

Verdrietig om te zien vind ik de bedelaars. En des te moeilijker om kei hard nee te zeggen en door te lopen. In sommige gevallen, als mijn gevoel ‘ja’ zeg pak ik wat geld en stop ik het ze toe. Zo is er een jongetje van een jaar of twaalf dat dagelijks zijn gehandicapte zusje rond rijdt in een rolstoel en mij inmiddels herkend. Omgerekend een paar cent stop ik in haar handen en als blijk van dank geeft het zusje een gil en zwaait het jongetje me allerhartelijkst toe…

Laatst vertelde één van de medewerkers dat ze dagelijks anderhalf uur heen en anderhalf uur terug loopt om naar het werk, de lodge, te komen. Zij is echter niet de enige… Lachend, gierend, brullend komt en gaat zij samen met een andere medewerkster vol goede moed op pad…en dat dag in, dag uit. Vijf minuten heb ik laatst omgereden om hun halverwege af te zetten. Vijf luttele minuten omgereden te hebben in mijn auto met airco scheelde voor hun toch ruim een half uur lopen in de zonovergoten hitte.

“Thanks madam for giving the money, my wife is better now.” zegt een medewerker. Het geld is niet van mij of van de baas, het was slechts een voorschot op zijn salaris. Met dit geld was hij in de gelegenheid om de kosten van het ziekenhuis te betalen. Zijn vrouw is nu aan de betere hand.

De vaste nightguard van de lodge: “Please, don’t forget to buy the mosquito spray madam, you promised.” Iedere avond, na het sluiten van de lodge, wens ik deze beste man een goede nacht. Maar eenmaal trof ik hem zwetend en totaal gedesoriënteerd aan. Hij dacht zelf aan Malaria, maar wilde zijn werk nog wel even proberen voort te zetten. Iets in mij zei dat dat niet ging gebeuren en ik heb zijn baas gebeld om hem op te komen halen. Een week later en weer helemaal gezond vertelde hij even tussen neus en lippen doordat hij er misschien wel niet meer was geweest als hij die avond niet naar huis was gestuurd. Nu maak ik hem iedere avond blij met een Mosquito Spray. Te dure voorzorg om zelf te kunnen kopen…omgerekend ongeveer twee Euro.

Intrigerend vind ik de vrouwen die met zwaar gevulde schalen, manden en tassen op hun hoofd rondlopen. Zo recht, zo zelfverzekerd lopen ze met van alles rond en dat balancerend boven op hun hoofd. Deze vrouwen, wat hebben zij een kracht…

Maar ook de mannen kunnen er wat van. Fietsen volgeladen, nee niet zomaar twee fietstassen vol, maar zo enorm volgeladen dat bij het loslaten van de fiets hij spontaan begint te steigeren. Er wordt van alles op de tweewieler meegenomen; kippen in kooien, torenhoog gestapeld houtskool, volle! kratten limonade (ik heb ze met zes gezien) en verzin het nog meer, ze nemen het mee!

Lachwekkend is dat wij tv-programma’s maken over dagelijkse dingen die hier heel normaal worden gevonden. Rob de Geus hoeft hier niet te komen gezien een gemiddeld huis geen eens een keuken heeft. Peter van der Vorst kan hier tot aan zijn pensioen aan de slag met het programma ‘Mijn leven in puin’. En de zusjes van ‘Hoe schoon is jouw huis’ krijgen ter plekke een rolberoerte bij het zien van alle kakkerlakken. Maar of de gemiddelde Malawiaan zich hier druk om maakt…nee! En ik zeg: Houden zo, want het loopt allemaal toch wel lekker door...en zo kan ik af en toe nog eens lachen om alle verschillen tussen het westen en hier in Afrika.

Mooi is dat de meest arme mensen op deze wereld, de mensen met de grootste problemen qua gezondheid, dagelijkse confrontatie met de dood, geen tot weinig geld, geen stromend water en leven in een hutje iedere dag die lach op hun gezicht weten te toveren. Maar wel een lach met daarachter zoveel meer dan wij ooit voor ogen kunnen houden!

Zoals je begrijpt zijn het niet de grootse safari’s of het mooie strand die mij hier een geweldige tijd bezorgen, het zijn juist de kleine dingen waarvan ik op dit moment geniet, waarvan ik leer en die me aan het denken zetten…

Werken op de lodge
Het werk op de lodge blijf ik iedere dag doen met veel plezier. Geen enkele dag is hetzelfde en in de ochtend weet je van voor tot achter niet hoe de dag zal eindigen. Natuurlijk zijn er ook minder leuke zaken die moeten gebeuren. Zo heb ik inmiddels van twee medewerkers afscheid moeten nemen. Medewerker 1 was helaas niet bekwaam om zijn functie uit te voeren en medewerker 2 heeft een dubieuze achtergrond qua werk betreft. Uiteraard ging het ontslag van deze medewerkers mij niet in de koude kleren zitten. Maar wat moet dat moet...

Iets wat leuker om te doen is het vieren van iedereen zijn verjaardag. Dit is wat ik heb geherintroduceerd bij de medewerkers. Een kaart met daarin van iedereen een felicitatie en een zelfgebakken taart maken het feest compleet!
Tevens probeer ik bewust met alle medewerkers een één op één gesprek te hebben over hun dagelijkse bezigheden buiten het werk op de lodge. En één ding staat vast, hun vrije tijd bestaat niet uit een dagje Efteling of naar de bioscoop.

Verder ben ik heel vrij voor het inbrengen van nieuwe ideeën. Zo heb ik bijvoorbeeld een informatiepagina opgesteld voor in het kamerboek met informatie over de TAAM (The Albino Association of Malawi). Een organisatie die zich inzet voor al het leed die de Albino’s hier in Malawi ondervinden. Een paar maanden geleden heb ik in NL een documentaire over desbetreffend onderwerp gezien en deze greep mij erg aan. Nu ik zo dicht bij de bron ben is kans om je hier voor in te zetten veel makkelijker. Via de informatie in het kamerboek attendeer ik de gasten eraan dat ze vrij zijn om voor vertrek half lege flessen zonnebrand, paraplu’s, lippenbalsems, long sleeves en petjes bij ons achter te laten. Wanneer de doos voor TAAM vol is zal ik er voor zorgen dat deze gevuld en wel op de juiste plek word afgeleverd.

Ook het contact met de gasten wordt steeds vertrouwder. Op de lodge verblijven veel gasten voor een langere periode. De lodge voelt daarom vaak als hun tweede thuis en de gesprekken komen daardoor na verloop van tijd meer en meer op gang. Het is erg interessant om te horen wat hun hierin Malawi brengt. Zo komen er hier veel mensen die werken voor het World Food Program of voor GIZ en andere soortgelijke organisaties. Door middel van verschillende projecten probeert iedereen een steentje bij te dragen aan een beter bestaan van de plaatselijke bevolking. Maar of deze projecten op lange termijn iets opleveren blijft hier een dagelijks gestelde vraag…

Vrij tijd
Mijn vrije tijd weet ik aardig door te brengen. Zo maak ik op de vrijdagmiddag uitstapjes naar Tai Taz om het weekend in te luiden, of ga voor een hapje en een drankje naar Serendipity, Harry’s Bar of The Livingroom. Om al deze calorieën te verbranden heb ik met Desiree de gym ontdekt. Voor de duidelijkheid, de gym staat pal tegenover mijn huisje en ik wordt dagelijks geconfronteerd om elke dag weer toch echt te beginnen met iets intensiever te gaan sporten.

Daarnaast heb ik in afgelopen periode een ‘vrije’ zaterdag doorgebracht op de IWAM (International Women Association of Malawi) om de lodge te promoten. Een soort beurs/fair voor het goede doel de IWAM. En om het doel te steunen heb ik me te buit gemaakt aan een aantal leuke handgemaakte Afrikaanse sieraden.

Een andere ‘verschrikkelijke werkverplichting’ was de cocktailparty van Standard Bank. Een avond waarbij veel belangrijke klanten waren uitgenodigd, waaronder dus Desiree van Kiboko Town Hotel en ik van Africa House Malawi. Tijdens deze avond werd een nieuw product aangeprezen en stond de avond centraal om contacten te leggen met andere ondernemers hier in Malawi. De top van Malawi was in ieder goed vertegenwoordigd en voor heel even had ik niet door dat ik in één van de armste landen ter wereld ben. Verder ontbrak het feestje niet aan de meest heerlijke hapjes, drankjes en en en en muziek!!! Ik had voor nog geen vijf minuten m’n kont gekeerd of de prachtige balzaal was omgetoverd ik een ware disco. En daar stond iedereen hoor…. Alle mannen strak in pak en de vrouwen op high-heels wisten hun juiste moves te laten zien. En tja Dees en ik, als één van de weinige blanken die avond, ontkwamen er niet aan om ook een poging op de dansvloer te wagen! Ik heb in ieder geval nog nooit zo’n swingend en gezellig zakelijk feestje gehad als hier in Malawi.

Verder kan ik mij ook uitermate prima alleen vermaken. Zo ben ik laatst in mijn eentje op zoek gegaan naar het zwembad van het Golden Peacock Hotel om daar een verfrissende duik te nemen. Ideale locatie om regelmatig baantjes te gaan zwemmen. De intentie om te sporten is er echt wel…

Om meer één te worden met de plaatselijke bevolking besloot ik op een zondag samen met Edwin het vervoer van de locals te testen. Dit bleek een niet zo een makkelijke integratieactiviteit te zijn hier in Malawi. Als volgt moesten we het eerste stuk lopen in de brandende zon, om vervolgens achterop de fiets te springen van een fietstaxi, daarna weer een stuk gelopen, toen hadden we ons gewurmd in een propvolle minibus, vervolgens geprobeerd om de propvolle minibus weer uit te komen (x 3) en de reis sloten we af door nog een stuk te lopen omdat de chauffeurs eigenlijk geen flauw idee hadden waar we naar toe wilden. (p.s. Met de auto is het ongeveer 5 tot 10 minuten rijden) Uitgedroogd en wel hadden we wel iets lekker verdiend op plaats van bestemming. Na ons voorzien te hebben van de nodige energie kwamen we op het briljante plan om een taxi aan te houden, maar uiteraard was die nergens te bekennen. Dus je raad het al…we zijn maar weer gaan lopen (uiteraard zonder te klagen, want de meeste Malawianen doen dit iedere dag…grmbl, grmbl), overvolle minibus in, nog overvollere minibus weer uit, wederom achterop de fietstaxi gesprongen en uiteindelijk na een dikke paar uur weer beland waar we eerder die dag begonnen zijn. Onze enerverende middag maar afgesloten met een barbecue bij Desiree en Edwin thuis. En o wat ben ik blij met mijn auto! ;-)

Een andere zondag heb ik wederom samen met Edwin doorgebracht in het National Wildlife Center. Dieren vanuit verschillende landen worden hier opgevangen nadat ze gered zijn van hun afschuwelijke leven. Hier in Lilongwe mogen ze genieten van hun oude dag of worden ze klaargestoomd om terug te mogen naar de wilde natuur. Helaas mochten we het park alleen in door het volgen van een rondleiding. Het idee om op mijn gemak te gaan fotograferen viel hierdoor een beetje in duigen. Maar te zien hoe de dieren hier verzorgd worden maakte het ruimschoots weer goed. Tevens deze dag afgesloten met een barbecue, maar nu in eigen tuin.

Afgelopen weekend vrijwel niets ondernomen gezien ik vorige week een aantal dagen flink beroerd ben geweest. Gedurende deze dagen rustig aan gewerkt en daarnaast ontzettend veel geslapen. Het leek mij een goed plan om daarom geen wilde plannen te smeden voor het weekend. Daarom heb ik zaterdag op mijn gemak met Innocent, de tuinman, een deel van mijn tuin opgeknapt. Alleen bleek mijn idee om mee te helpen nogal lachwekkend te zijn. Wie zegt dat ik niet kan schoffelen, harken en planten? Om eerlijk te zijn stond ik er zelf ook van te kijken…De groene vingers heb ik namelijk niet van mijn moeder meegekregen. De Afrikaanse lucht doet blijkbaar iets met je...

Zaterdagavond ben ik samen met Desiree uit eten geweest bij een immens populair Italiaans restaurant Mamma Mia’s. De volgende dag bleek dat mijn buik in staat was het heerlijke diner op normale wijze binnen te houden, echter besloot ik het toch rustig te houden en ben ik zondag op mijn ligbedje neergestreken en heb de gehele dag genoten van mijn nieuwe tuintje. Toen de zon onder was besloot ik het weekend af te sluiten met een drankje, live jazzmuziek en leuk gezelschap.

Dat ik mij inmiddels weer topfit voel is natuurlijk heel fijn, maar des te beter is dat ik weer legaal in Malawi verblijf. Ik dacht echt alles tot in de puntjes te hebben voorbereid op mijn Afrikaanse avontuur, alleen had ik even gemist dat je je na een maand moet melden bij de immigratiedienst om je toeristenvisum te verlengen. Op een desbetreffende vrijdagavond kwam dit ter sprake en bleek ik inmiddels al ruim een week illegaal in Malawi te zitten. De rest van het weekend spookten beelden door mijn hoofd hoe hardhandig ze hier illegalen het land uit zouden zetten. Met zweethandjes en met mijn allerliefste lach ben ik de maandag erop meteen naar de immigratiedienst gegaan. Gelukkig had ik een jongeman die mij hielp (vrouwen zijn toch minder gevoelig voor mijn allerliefste lach) en hij vond het wel ok dat ik nog wat langer in Malawi wilde verblijven. Stempel werd gezet en ik verblijf dus gelukkig weer legaal in Malawi!

Tot later,

xxx Angela