Corruptie en een lege portemonnee

De vakantie lijkt inmiddels al weer eeuwen geleden. In de tussentijd heb ik weer te veel meegemaakt om hier allemaal op te kunnen schrijven, maar uiteraard wil ik toch een aantal avonturen met jullie delen.

Corruptie en meer
Een roerige tijd van verkiezingen is inmiddels achter de rug. 21 Maart begon hier in Malawi de verkiezingscampagne. De lijsttrekkers trokken door het land om hun gezichten te laten zien en op verschillende manieren probeerden zij zieltjes voor zich te winnen. Zo werd er onder andere gratis maïs uitgedeeld in de dorpen. Verder was ook het straatbeeld versierd. Zo hingen er billboards met ‘ Vote for... ‘ langs de weg; hinger er overal vlaggetjes van de verschillende partijen; en ook waren mensen gewaad in de kleuren van de partij waar zij achter stonden.
Dat laatste zorgde bij mij echter voor verwarring. Iedere keer dacht ik weer dat half Malawi groot fan was van Nederland, maar helaas, zij bleken achter de partij van Joyce Banda (People’s Party) te staan. De partijkleur was oranje...

Er kon uit een groot aantal partijen gekozen worden, maar de grootste kanshebbers, oftwel de ‘Big Four’, waren People’s Party (o.l.v. toenmalige president Joyce Banda), Malawi Congress Party (o.l.v. Lazarus Chakwera), United Democratic Front (o.l.v. Atupele Muluzi) en Democratic Progressive Party (o.l.v. Peter Mutharika).
De winnaar van de vorige verkiezingsronde, vijf jaar geleden, was de DDP leider Bingu wa Mutharika. Maar na zijn overlijden nam Joyce Banda (op dat moment vice president) het presidentschap over met haar eigen partij, PP.
Uiteraard probeerde ik het nieuws te volgen en er achter te komen welke partij het beste zou zijn om het land te verbeteren, maar dit bleek toch lastiger dan gedacht. Uiteindelijk, zoals zoveel arme landen, speelt corruptie een grote rol en denken de mensen van de regering alleen maar aan zichzelf. Dit bewijst het hele gebeuren rondomde ‘Cashgate’...
Net voor mijn aankomst in Malawi kwam het Cashgate schandaal aan het licht. Met de Cashgate (Capital Hill Cashgate Scandal) wordt een financieel schandaal bedoeld, waarbij corruptie en diefstal gepaard gaat. Capital Hill is de plek waar het parlement van Malawi en al het politieke gebeuren van het land plaats vindt. Het schandaal kwam aan het licht toen een account assistent van de ‘ministry of environment’ werd aangetroffen met een enorm geldbedrag wat niet in overeenstemming kwam met zijn salaris. Dit resulteerde in moord (zelfs een bekende van een van de staffleden, gezien diegene teveel zou weten), vijftig arresteringen en een hele hoop commotie. De kranten stonden er vol van.

En dan te bedenken dat er ziekenhuizen zijn in Malawi waar geen medicijnen voorhanden zijn en onschuldige mensen sterven, terwijl degenen van de regering huizen aan het bouwen zijn die meer doen lijken op kastelen. Op die momenten krab ik mijzelf achter de oren en begin ik te begrijpen waarom de gemiddelde Malawiaan geen vertrouwen heeft in het parlement. De nieuw aangelegde wijk met de veel te grote huizen bevindt zich vlakbij waar ik woon. Iedere keer dat ik er naar kijk besef ik mij dat er van dat geld misschien enkele mensen meer in leven hadden kunnen blijven. Een terechte naam die de locals aan de wijk hebben geven: The Cashgate area!

Het schandaal kwam aan het licht tijdens de regeringsperiode van Joyce Banda, maar geloof mij dat dit al veel langer speelde. En helaas zullen ook in de toekomst dergelijke pratkijken plaats vinden. Dus kiezen voor een president hier in Malawi is net zoiets als het spelen van ‘iennemiennemutte’... in mijn optiek.

Uiteindelijk vonden op 20 mei de verkiezingen plaats. Vanwege vorige ervaringen werden mensen gewaarschuwd om niet overbodig de straat op te gaan. Ook ik probeerde die dag op de lodge te blijven. Uiteindelijk is de dag rustig verlopen. En uiteraard wordt er hier in Afrika anders met tijd omgegaan en werd de deadline om te mogen stemmen verlengd; Ondanks alle voorbereidingen kwamen de stembussen en andere benodigde materialen op sommige plekken niet op tijd op of op de verkeerde locatie aan. Ach ja, hier kan dat gewoon. De volgende dag wachtte ik geduldig af op de vertraagde uitslag. Helaas...
Stemmen werden opnieuw geteld, stempapieren werden vermist en langs de weg terug gevonden, er werd zelfs voorgesteld om de stemming opnieuw uit te laten voeren. Jaja, had ik het al eerder over corruptie in dit land...

In de tussentijd pleegde iemand van People’s Party zelfmoord; Hij zag zijn nederlaag al tegemoet nu de DPP ...... Geen fijn vooruitzicht om gepakt te worden vanwege al het geld dat je afgelopen periode achterover hebt gedrukt. Kun je beter het loodje erbij neerleggen...
Afijn, tien dagen later was daar de uitslag. Peter Mutharika van de DPP bleek de grote winnaar. Dag president Joyce , welkom Peter! Gaat u Malawi wel proberen te helpen aankomende vijf jaar? Of gaat u er net zoals uw broer, mr. Mutharika (president voordat Joyce Banda zijn taak op haar nam i.v.m. zijn overlijden) ook een zooitje van maken zoals hij deed de laatste paar jaar van zijn regeringstijd?
De politiek hier proberen serieus te nemen ben ik in de tussentijd wel af gaan leren, maar interessant dat is het zeker wel.


 
Alledaagse dingen....
In tegenstelling tot al het eerdergenoemde verloopt mijn leven hier rustig en tevreden. Geen extreme drama, behalve het voetbal dan. Jeetje, dat was spannend! Ook hier in Malawi was iedereen begaan met de World Cup. De staff van Africa House juigde uiteraard Holland toe! De eerste wedstrijd heb ik overgeslagen, maar de daaropvolgende twee wedstrijden hebben we bij de nieuwe consulaat thuis gekeken. En dat onder het genot van een broodje kroket, gehaktballen, gevulde eieren en worstenbroodjes juichden wij ons team vanuit Malawi toe.
De kwarfinale volgde ik vanuit de bush. De lodge (Ntschisi Forest Lodge) heeft geen TV, maar gellukkig konden we de wedstrijd België - Argentinië bij Innocent thuis bekijken (Innnocent is de lodge manager van Ntschisi Forest Lodge en tevens een goede vriend) . Helaas was de motivatie van de Belgen (ik was op dat moment de enige Nederlander die met 3 Belgen op stap was) na hun nederlaang ver te zoeken om Nederland voor de buis nog toe te juichen. En dat terwijl ik hier zelfs nog een hele wedstrijd België toe heb staan juichen in de kroeg ;-)
Dus volgde ik de wedstijd maar via het internet op mijn telefoon!
De halve finale beloofde ik met een aantal staffleden op de lodge te kijken. Loveness was speciaal in het oranje gekleed en de chefs Sunny en Godwin zaten nog in hun oranje uniform. Daarnaast had ik gezorgd voor een XL zak oranje Malawiaanse chippies. Verder was nog aanwezig Loveness haar neef en twee Ierse gasten om Nerderland toe te juichen. Helaas mocht het niet baten...
Zoals het altijd werkt in een ver land ver van huis, voel je je verbonden met andere Europeanen. Thuis in Europa zijn alle vooroordelen daar, hier ver weg zijn we samen één. In een overvolle Champions Bar volgde ik samen met Dees de finale en supportten we dan ook voor Duitsland! Een terechte keuze...

Verder berstaat het alledaagse leven nog steeds uit dineetjes hier en lunches daar; heb ik mij aangesloten bij een mozaïekgroepje bestaande uit alleen maar huisvrouwen; heb ik een paar van die vrouwen fotografieles gegeven; ben ik door één van die vrouwen uitgenodigd voor een keigezellige lunch; heb ik de rommelmarkt samen met Stephanie leeggekocht; ben ik met Desiree de maandelijkse Farmers Market gaan verkennen; ben ik met Jes gaan mountainbiken; heb ik volleybal gespeeld; ga ik nog steeds naar movienight; ontmoet ik nog steeds nieuwe mensen en neem ik afscheid van net nieuw gemaakte vrienden; heb ik heerlijke sushi avondjes gehad met Danique; bezoek ik hier ook de kapper; is Anne inmiddels weer twee keer overgekomen met de daarbijbehorende lol die we altijd hebben; geef ik inmiddels Engelse les aan Loveness; hebben Innocent en ik een echte(!) bioscoop ontdekt in Lilongwe; relax ik in de winter(!) aan het zwembad van Ufulu Gardens; en ga zo nog maar even door... Kortom, ik vermaak mij wel.

 
Ziekenhuis en meer
Tijdens de weekenden die ik vrij was heb ik leuke dingen ondernomen. De lake is altijd een perfect alternatief om er even tussenuit te gaan. Tijdens Anne haar verblijf eind mei hier in Malawi zijn we samen met Ellen op pad gegaan naar Senga Bay om een gehele zondag lekker lui te liggen zijn bij Livingstonia Beach. Gewoon even helemaal niets. We hebben ons zelfs laten vervoeren door een driver van Anne haar werk. Het uitzicht en de dorpen die we passeren blijven altijd mooi om te aanschouwen!
Het eerste vrije weekend van juni doorgebracht in Harry’s Bar op vrijdagavond. Adrian (een vaste gast van de lodge), Yun en ik hebben ons prima vermaakt en geprobeerd onze beste moves laten zien. Na heel wat biertjes en shotjes lukte dat best aardig ;-) . Gezien er niet veel keuze is om uit te gaan, kom je altijd en overal weer dezelfde mensen tegen en zo ook op vrijdagavond te Harry’s. Lilongwe is zeker onder de expats gezien net een ons kent ons dorp.

Met uiteraard veeeeel te weinig slaap de volgende ochtend weer vroeg opgestaan. Loveness liep al weken te sukkelen met vage klachten. Tevens is ze tijdelijk gestopt met werken om te kijken of rust haar zou helpen, maar helaas. Na een paar mislukte consults hier in Lilongwe zijn we verder op onderzoek uitgegaan. Dus zaterdagochtend met haar en haar echtgenoot op weg naar het ziekenhuis. Ongeveer een uur rijden van Lilongwe bevindt zicht het St. Gabriel Hospital te Namitete waar de Duitse arts Dr. Nische werkt. Op aanraden gingen we bij hem op consul. Het ziekenhuis inkomend kwamen we terecht in een overvolle wachtzaal met huilende baby’s en meer. Oei, maar wij hadden toch echt een afspraak staan en achteraan aan sluiten zou ons vandaag in ieder geval niet verder gaan helpen. Gelukkig werden we opgemerkt (niet al te moeilijk als je de enige witte bent) en netjes naar de kamer van de dokter gebracht. De dokter nam ruim de tijd (lees: ruim een uur!) en uiteindelijk werd geconcludeerd dat het om een gekneusde rib ging. Voor de zekerheid toch nog een bloed- en urinetest gedaan, maar ook dat bleek allemaal prima in orde. Met een opgelucht gevoel verlieten we na een paar uur het ziekenhuis. Onderweg nog wat boodschapjes op een marktje gehaald. Tja, en dan is het lastig voor de verkoper om Loveness een ‘local’ korting te geven en mij een ‘mazungu’ korting, dus ook ik kreeg een tomaatje extra. Wel werden de tomaten van Loveness in een zwart tasje gedaan en kreeg ik ze mee in een wit tasje... Malawiaanse humor ;-).
Loveness is inmiddels weer vol aan het werk en met af en toe nog pijnlijke dagen gaat het verder weer helemaal goed met haar.

Glitter and Glamour
Het weekend erop was het mijn werkweekend, maar het werk werd onderbroken met een Glitter and Glamour afscheidsfeestje bij Alex (Alexandra), Sander (Nederlands consulaat) en de kinderen thuis. Na meer dan 15 jaar in Malawi te hebben gewoond verhuizen ze nu naar het buurland Zambia om hun leven in Lusaka op te bouwen. Lastminute nog snel een glamorous gala jurk bij de Dapp (tweedehands zaak vol met kleren uit de zak van Max) weten te scoren en een masker voor het glitter effect. Op het feest was de één nog meer uitgedost dan de ander... De expats houden hier wel van een themafeestje. Het tijdstip van thuiskomst geeft aan dat het een meer dan geslaagd feest was. Om vijf uur in de ochtend kroop ik letterlijk mijn bedje in. Ai, de volgende dag was het nog steeds mijn werkweekend... Auw, gaap, auw!

Kuti en sterren
Vrijdag 20 juni vertrokken Stephanie en ik op weg naar Kuti (wildlifepark). Op het feestje werden wij uitgenodigd door Laurie om met z’n drieën er tussen uit te gaan. Stephanie is als reliefmanager aan de slag geweest voor Kiboko company om zowel het werk van Desiree (tijdens haar afwezigheid) en om het werk tijdens mijn vakantie op te vangen. Laurie is een oude vriend die Stephanie nog kent van haar vorig verblijf in Malawi een aantal jaar geleden.
Die avond gezellig de tijd doorgebracht rond de barbeque. Na enige tijd werd het idee opgeopperd om een nightsafari te gaan doen. Stephanie viel uiteindelijk in slaap en Laurie en ik zijn z’n wagen ingestapt en het donker tegemoet gegaan. We troffen echter geen dieren aan, maar gelukkig was de hemel ow zo helder en heb ik liggend op een zandpad genoten van de sterren.
De volgende dag het park nog eens rondgereden, maar het bleef bij hier en daar een hertensoort. Niettemin genoten van de natuur om later die middag terug naar Lilongwe te rijden. Ik had die avond een afscheidsetentje van Ellen. Haar stage zat erop en ging weer terug naar haar thuis in Noorwegen. En dat is altijd jammer na een super tijd met elkaar te hebben gehad.

Ntichisi met de Belgen
Zaterdag 6 juli vertrok ik na mijn werk naar Ntchisi. Ik had beloofd om Innocent daar weer eens op te zoeken. Regelmatig komt hij voor zijn werk naar Lilongwe en ondernemen we hier wat leuks, maar nu was het de beurt aan mij om richting bush te gaan. Ook Emma, Bram en Katrien waren van de partij, echter waren zij al al een dagje eerder op bestemming aangekomen. Het laatste uur reed ik op dirt road en passeerde ik vele dorpjes. Onderweg een aantal lifters meegenomen achter in de open bak om hun een stuk lopen te besparen. De bedankjes die je krijgt zijn super en de vriendelijkheid van de mensen straalt ervan af; één van de dingen waarom ik ook zo van Malawi ben gaan houden.
Bij aankomst de wedstrijd Belgie - Argentinië gekeken om vervolgens aan tafel te schuiven. We werden vergezeld door de Amerikaan Dan en zijn ouders. Die avond hebben we met elkaar rond het haardvuur ouderwets spelletjes gespeeld; het spel hints in combinatie met wat drank zorgde in ieder geval voor genoeg hilariteit. En uiteindelijk kwam Katrien op het geweldige idee om een nachtwandeling te maken. Na een hele tijd door het donker gebanjerd te hebben eindigden we bij een rots waar we languit van de sterrenhemel hebben genoten. Iedere keer is het weer genieten van de sterrenhemel alswel van een zonsondergang. Zoals hier in Afrika heb ik ze nog nooit zo mooi gezien...

Datzelfde weekend vierde Malawi zijn 50ste jaar independence. Ter ere van dit jubileum had Innocent de Gule Wakulu dansers laten komen om een show op te voeren voor de gasten van de lodge. De Gule Wakulu is een traditionele dans dat wordt uitgevoerd door ‘geheime’ Chewa gemeenschappen uit Malawi, Mozambique en Zambia. De dansers zijn allen gemaskerd en de dans vindt plaats tijdens begrafenissen, trouwerijen en andere diverse ceremonies. De dans staat symbool als medium tussen de wereld van de geesten en de wereld van het hier en nu. Geweldig om zulke typische cultuur van het land te mogen zien.

Na het optreden vertrokken de Belgen en ik ;-) voor een hike op de mountain. Fief liep ik al zingend ‘Hup-Holland-Hup’ voorop, maar naarmate de steile stukken in zicht kwamen sloot ik mij achteraan aan... Bergen op zijn niet mijn sterkste kant. Aan het einde van de hike klommen we op een rots om een prachtige zonsondergang mee te pakken. En die avond zaten we uitgeput (oftewel half slapend) achter de laptop een film te kijken. De maandag hielden we het rustig en dartelden ik, Inno en de Belgen wat rond in en om de lodge. Einde van de middag namen we afscheid van Innocent, Grace en Naseem om vervolgens terug te keren naar Lilongwe. Het weekend sloten we af met een etentje te Sana.

Mijn Chipiku-vrienden
Gezien ik door mijn vakantie en dergelijke mijzelf een hele tijd niet in de supermarkt Chipiku had vertoond wist ik zeker dat mijn drie Chipiku-vrienden mij hadden gemist. Om het goed te maken besloot ik ze als verassing mee uit eten te nemen. Na hun werk haalde ik ze met de auto op en waren ze zenuwachtig gezien ze niet wisten wat ze te wachten stond. Voor de niet rijke Malawiaan is het niet gebruikelijk om uit eten te gaan, dus ik dacht ze hiermee wel te kunnen verrassen. En dit bleek gelukt. Eindelijk weer even helemaal bij kunnen kletsen . Aan het einde van de gezellige avond heb ik ze alledrie weer thuisgebracht. Het geeft zo een goed gevoel om anderen met iets heel kleins gelukkig te kunnen maken. Dat uiteten gaan door velen van ons vanzelfsprekend wordt gevonden, wordt hier nog extra gewaardeerd!

Bunda Mountain
Op een andere vrije zaterdag besloot ik met Sylvie en Julie (leuke Amerikaanse meid die in Africa House verbleef) een hike te gaan maken op een berg in de buurt. Moreland, één van de chefs, wist mij iets te vertellen over Bunda Mountain. Op dus naar deze berg... Bij aankomst had het meer weg van een uit de kluiten gewassen steen van 1410 meter hoog. Twee jonge jongens meldden zich zonder te vragen aan om als gids te fungeren. Dus daar gingen we weer... De hoogte in, puf puf. Wij bleken niet de enigen te zijn, het was enorm druk met Malawianen die met hun hele hebben en houwen de berg op klommen. Eenmaal boven begrepen wij waarom; het blijkt een berg te zijn waar de Malawianen naar toe gaan om te bidden. Vaak blijven zij daar slapen in zelfgemaakte hutjes. De berg kreeg iets weg van een holy mountain!
Toen ons naar op de weg terug nieuwsgierig werd gevraagd wat wij hier eigenlijk deden mompelden we maar iets over het zien van een prachtig uitzicht en dat we ook wat kwamen bidden; waren we in ieder geval geen verdere uitleg schuldig.
Van een berg vind ik het leukste stuk altijd de weg naar beneden. De longinhoud blijft mij dan enigzins bespaard. Eén van de jongens (gids) doopte ik om tot fotograaf en liet ik zo trots als een pauw kiekjes schieten met mijn camera. Zoals ik al zei...Hier worden de mensen nog blij van de kleine dingen. Terug in het dorp, beneden aan de berg, kreeg ik een baby in m’n armen gestopt en mocht ik een naam verzinnen voor de pasgeborene. ‘Mmmm, what do you think of Angela?’

Het sportieve gehalte van die dag hielden we erin en Sylvie en een vriend van haar besloten mee aan te sluiten bij het zaterdag-middag volleybal te Kumbali.

Malawiaanse wedding en een lege portomonnee
Net toen ik dacht dat ik nog wel eens een Malawiaanse bruiloft mee zou willen maken kreeg ik daar een uitnodiging. Philip, de man van Ruth (een van de cleaners) zijn neefje ging trouwen en ik was meer dan welkom. Die zaterdagmiddag stond Philip mij op te wachten waar de bruiloft plaats vond. De bruid en bruidegom stonden buiten op de rode loper te wachten om naar binnen te mogen. Het leek me wel zo netjes om me eerst voor te stellen voordat ik naar binnen ging voordat ik hun trouwen ging vieren. Ik weet niet waarom ik het dacht, maar in mijn voorstelling zou ik ergens achterin de zaal een plekje in beslag nemen zodat ik stilletjes het gehele spektakel in de gaten kon houden. Niets bleek minder waar. Er was een plekje voor mij vrij gehouden op de tweede rij recht achter de ouders van de bruidegom. Ieeeksss en ik was ook nog eens de enige mazungu, moeilijk om niet op te willen vallen. Anyway, ik nam naast Philip plaats tussen de de overige familieleden. Een beetje vreemd was dat Ruth, echtgenoot van Philip, een aantal rijen achter mij zat.

Niet veel later deed het bruidspaar zijn intrede. Niet voetje voor voetje op de melodie zoals wij die kennen; ta tatada, ta tatatda...nee! Ze kwamen zoals ze dat met de paplepel ingegoten krijgen al dansend op Afrikaanse muziek naar voren over de rode loper. Wauw, wat een binnenkomst! Alle bruidsmeiden en –jongens namen naast het het bruidspaar plaats op het podium. En vervolgens bestaat het hele gebeuren uit het smijten van geld (in een land waar bijna niemand geld heeft!). Gelukkig had ik mijn voorbereidingen getroffen en enkele duizendjes omgewisseld in biljetten van vijftig Malawiaanse Kwacha. Op verschillende manieren werden mensen naar voren geroepen om al swingend je geld in een omgedraaide paraplu, op een kleedje of in een mand te werpen. De ene ‘ronde’ was speciaal om geld te werpen voor de bruid, de volgende keer voor de ouders van de bruidegom. Dan werden de vrienden uit die en die omgeving naar voren geroepen dan weer de familie van het bruidpaar. De overenthausiaste ceremoniemeester wist op een grappige manier de sfeer erin te houden en alles aan elkaar te breien. En om al het geld wat binnen kwam te tellen werden er bij het begin van de ceremonie enkele familie/vrienden naar voren geroepen die hele middag rond een tafel het geld stonden te tellen. En toen...diezelfde, maar toen iets minder leuke ceremoniemeester, riep mijn naam om met de bedoeling om nu helemaal alleen naar voren te komen. Tja, ik had voor de gelegenheid ook een theeset voor het kersverse bruidspaar gekocht en dat mocht ik op dat moment , helaas niet niet onopgemerkt overhandigen. Slik, zweet, tril daar ging ik al heupwiegend naar voren om mijn kadootje af te geven. Gelukkig kwam ‘mijn’ familie mij snel achterna en stond ik gelukkig niet vooraan alleen te wezen. Na een aantal uur en een lege portomonnee rijker, euh armer, werd de taart aangesneden door het bruidspaar en kregen de voorste rijen wat te eten en drinken overhandigd. Hierna was het tijd om op huis aan te gaan.

Die avond had ik voor alle gasten op de lodge een barbeque georganiseerd. Het is altijd leuk om de gasten met elkaar te zien verenigen. Een gezellige en lekkere afsluiter van een geweldige dag!

De avond voor de bruiloft gingen we ‘back to local’. Desiree en ik hadden met twee collega’s, Banja en Ezra, van de workshop afgesproken om in een local pub onze vrijmibo te houden. Als enige azungu dronken we met de mannen biertjes en besloten Esra en Desiree een potje te poolen. Echter had ik met een aantal gasten van de lodge afgesproken om het weekend in te luiden te Harry’s Bar, echter was het hier uitgestorven en namen we een kijkje op het streetfestival georganiseerd door Carlsberg. De bierdrinkers onder ons weten dat dit de naam is van een biermerk. Carlsberg is erg populair hierin Malawi en in plaats van een biertje te bestellen aan de bar vraag je hier om een ‘green’ (Carlsberg Green). Na een tijdje werd het ons toch te koud en besloten we Harry’s nog eenmaal te proberen. Het bleek een stuk drukker dan eerder die avond. Julie, Adrian, Dick, Yun en ik dronken genoeg green tot we er blauw van zagen...

Chief ceremonie en potjes bao
Yes, zaterdag 9 augustus ging ik met Stella en Banja op pad naar het echte Afrikaanse leven. Banja is naast een medewerker van Kiboko ook een chief van een dorpje gelegen net buiten Lilongwe. Om mij zoveel mogelijk aan te passen toog ik mij in mijn chitenje (Afrikaanse omslagdoek). Als een echte ‘Malawian lady’, zoals de chefs op de lodge zeiden, ging ik op pad. We stopten bij het huis dat Banja op het moment aan het bouwen is. Ik kreeg een rondleiding door het dorp en het was leuk om te zien hoe mensen bewust veranderingen in het dorp aan willen brengen. Banja probeert de mensen in zijn village onder andere te stimuleren om daken van staal aan te schaffen in plaat van riet. Zoals zoveel Malawianen gewend zijn denken ze vaak alleen na over zaken op korte termijn, maar Banja laat zien dat lange termijn denken uiteindelijk beter is.
Na de rondleiding en de ontmoeting met enkele van zijn familieleden gingen we richting een naastgelegen dorpje. Er zou die dag iemand benoemd worden tot chief waarbij ook de chief der chiefs aanwezig zou zijn. Banja was druk met het vervullen van zijn taak als een chief, dus hij stelde me voor aan Daniel. Zijn Engels was super goed en hij leidde me rond door het dorp. Gezien ik op dat moment de enige mazungu was, was alle aandacht op mij gericht. Kinderen die zich steeds om mij heen verzamelden en mij stonden aan te staren, volwassen die hun potje Bao onderbraken om op de foto te gaan of mensen die gewoon een praatje wilde maken. Inmiddels waren er al heel wat chiefs uit de wijde omgeving aangekomen en riep Banja mij om zich aan iedereen voor te stellen. Er zijn verschillende rangen chiefs en sommige krijgen de erepositie om binnenshuis te wachten tot de ceremonie plaats vind. Normaliter is het niet toegestaan om het betreffende huis binnen te stappen, maar Banja regelde dat ik naar binnen mocht, mij voor kon stellen en een foto kon maken.
Enigzins zenuwachtig steld ik mij voor. Wie zich meer vereerd voelde weet ik niet. De chiefs die een blanke ontmoetten of ik die hun mocht ontmoetten. Op straat zou ik deze mannen waarschijnlijk zo voorbij lopen en niet bedenken dat ze een belangrijke functie vervullen, gezien sommigen van hen mij zonder tanden toe lachtten. In de tussentijd was Stella met andere vrouwen druk bezig om de lunch te verzorgen. Daniel en ik kregen een plekje binnenshuis toegewezen om onze lunch (nsima en beef) te nuttigen. De overige vrouwen waaronder de eigenaresse van het huisje zaten buiten op de grond te eten. Soms is het best moeilijk te begrijpen dat je puur op huidskleur deze priveleges krijgt aangeboden. Na de lunch keerden we naar het dorpscentrum waar het inmiddels erg druk was geworden. Nu was het wachten op de grootste chief (deze is een belangrijk man en neemt een gehele provincie onder zijn hoede en wordt gekozen door de president van het land). Uiteraard was deze beste man fashionable late, oftewel Afrikaanse tijd. Van de ceremonie zelf begreep ik weinig gezien alles in het Chichewa werd gezegd, maar dit maakte het niet minder interessant. Verschillende praatjes werden er gemaakt, geld geworpen etc en uiteindelijk werd het hele gebeuren afgesloten met de Gule Wakulukel. Helaas moest dit spektakel eerder worden afgebroken, gezien de ceremonie te laat was begonnen. Het was een geweldige dag en dankbaar dat ik zoiets van dichtbij heb mogen meemaken. Van alle indrukken lag ik die avond dan ook al vroeg op één oor.

De dag daarop had ik Mozes beloofd om bao met hem te spelen. Mozes maakt verschillende crafts en verkoopt deze op de craftmarkt en sinds ik hier ben aangekomen doe ik al mijn orders bij hem en zijn familielid James. Midden tussen all crafts speelden we enkele potjes bao en ik wist hem zelfs een aantal keer in te maken, gna gna. Helaas voor hem hadden we geen tijd voor revanche, gezien ik die avond nog op bezoek ging bij Katrien wegens haar verjaardag.

Werk, werk en werk
Het lijkt alsof mijn leven een grote vakantie is, maar niets is minder waar. Het werk op de lodge is altijd druk. Denk je net ‘klaar’ te zijn, dan gaat er wel weer iets kapot of wat dan ook. Inmiddels heb ik weten te accepteren dat mijn to-do-lijst een doorlopende lijst van taken is en deze nooit helemaal afgewerkt zal zijn. En juist daarom vind ik het werk zo leuk; ik hop van hot naar her en het sociale aspect blijk ik het meest geweldig vinden. Met de staff blijf ik mooie en leuke momenten beleven en soms raak ik zelfs door hun ontroerd. Ik geniet van de kleine dingen zoals een avondje ‘Aardrijkskunde les’ aan Sunny de chef of een theetje drinken met Loveness en het aanhoren van haar geschiedenis, het leven in armoede.
De gasten blijven komen en gaan. En ook daar beleef ik leuke tijden mee. Zo sta ik het ene moment met Petra en Ziyanda een zumba les te volgen in onze eigen gym; krijgen de chefs en ik baking-class van Nancy; ga ik uit eten met Adrian, Dick en Philip bij Don Brioni’s; krijg ik vershillende levensverhalen te horen; wordt ik uitgenodigd op de afscheidsborrel van Susan en Tim; ben ik weer een avond uit eten met Desiree en Edwin bij Mediteraneo; of eet ik samen met Mike op de lodge; vervolgens doe ik een drankje met Julie op een expatborrel.
Ik moet zeggen dat ik mij wel vermaak en de gasten tevens ook. Dit blijkt onder andere uit de goede reviews die we krijgen op Trip Advisor: “Home away from home”, “Fantastic” of “Paradise in Lilongwe”. We hebben dan dit jaar dan ook voor het eerst het ‘Certificate of Excellence’ mogen ontvangen. Gezien alle medewerkers hier ook aan bijgedragen hebben, hielden we voor het gehele bedrijf een barbeque te Buli.
Het is geweldig om een baan te hebben dat nooit saai aan het worden is.
Ik verveel mij dan ook nooit en ik hoop dat tot het einde nog voort te kunnen zetten!

Tionana,
Angela