Bam!

Nee, het is niet altijd rozengeur en zonneschijn. Heftige onweersbuien zijn hier voorbij geraasd en hebben zo ook hun sporen achter gelaten. Wat als een normale dag begon eindigde in een dag van chaos en schade... Bam! Blikseminslag in het kantoor waar ik en Edvai op dat moment aan het werk waren. Het licht dat binnen kwam via het raam en een kleine explosie uit het stopcontact naast mij, deed mij in een reflex het kantoor uit rennen. En daar stond ik dan rillend als een rietje...
Net toen ik een beetje probeerde bij te komen van de schrik kwam daar Mr. Painter aangelopen: “You have to come to your house!”. O’ nee wat nog meer... Aangekomen bij mijn huisje lag daar overal glas en brokken cement op de vloer. Ravage: twee gaten in de muur en kapot gesprongen lampen. Wat was ik blij dat ik die dag niet in mijn huisje aan het lunchen was. Gelukkig kwam er direct hulp en konden we beginnen met het inventariseren van de schade. Veel apparaten bleken doorgebrand.
De dagen erna stond in het teken van alles zo snel mogelijk weer werkend te krijgen. De gasten konden we niet al te lang met de gevolgen van de blikseminslag laten zitten. Televisies, DSTV decoders, internetrouters, waterkokers, computer, printer en nog veel meer werden gerepareerd of opnieuw aangeschaft. En uiteraard gaat dat hier heerlijk op zijn Malawiaans en heb je dat niet allemaal al gisteren(!) kunnen fixen. Begripvolle gasten en gemotiveerd personeel hebben ervoor gezorgd dat ik het probleem als een uitdaging aan ging. Lange dagen en korte nachten volgende, maar uiteindelijk zijn we daar gekomen alsof er nooit iets gebeurd is.
Een voordeel, dat dan weer wel, was dat ik een aantal nachten in verschillende kamers op de lodge heb kunnen slapen. Zo heb ik van de heerlijke luxe genoten in de suite genaamd Swahili. Een bad genomen in Masai en nog (duizend-en-)drie nachten in Morrocco doorgebracht. Alle kamers op de lodge hebben zo ieder hun eigen thema, genoemd naar een streek of land in Afrika. Inmiddels slaap ik weer in m’n opgeknapte huisje.

En het einde van het regenseizoen is genaderd dus bestaat er maar een hele kleine kans dat de bliksem de lodge nog een keer zal weten te treffen. Al het onweer in combinatie met de vele regen hebben er wel voor gezorgd dat Malawi op het moment super groen is en alles vol in bloei staat. Het beeld van een droog Afrika is hier ver te zoeken. Nu ik geniet van al het prachtige groen om mij heen, genieten de Malawianen van de goede maisoogst die het regenseizoen ook met zich mee heeft gebracht. Waar je ook keek overal werd mais verbouwd, geen enkel stukje grond werd onbenut gelaten.

Dedza
Uiteraard heb ik ook weer leuke dingen meegemaakt. Heerlijk aan het zwembad gelegen en een dagje Dedza met de meiden Ellen en Emma. op zoek naar historische schilderingen op de bergen. Helaas hebben we ze niet gevonden, maar dat maakte de dag niet minder in compleet. Een heerlijke lunch gehad bij Dedza Pottery, rond gesnuffeld en ons arm gemaakt aan al de pottery. Ook hebben we heerlijk gewandeld door het dorpje en zijn Ellen en ik over ons schaamte heen gekomen voor het fotograferen van de mensen hier. Mooie foto’s en gave souveniers uit de lokale art shop rijker probeerden we de weg te vinden naar de bewuste schilderingen. Maar helaas liet ons richtingsgevoel en een een duidelijk kaart van de omgeving ons in de steek. Wel was het een ontzettend mooi stuk om te rijden en hebben we verschillende mensen blij kunnen maken met een lift achterin de trunk. De dag onwijs moe, maar voldaan afgesloten bij Four Seasons onder het genot van Jazz muziek en pizza.
Gezien twaalf dagen werken op rij toch best vermoeiend is, is het heerlijk om in de weekenden de stad te ontvluchten.

Ntchisi
Zo ben ik met Isabel, bewoonster van het extra huis dat we bij AH verhuren, een weekend naar Ntchisi Forest Lodge geweest. Zaterdagmorgen werden we opgehaald door Frank die ons zeer netjes wist af te zetten bij de lodge. De lodge staat aan de rand van een onwijs prachtig rain forest. Je voelt je daar heel ver weg van de bewoonde wereld. Zeker gezien je vanaf de stad Ntchisi nog ruim een uur dirt road moet rijden voor je op locatie bent. Eenmaal gearriveerd werden we verrast met een prachtig uitzicht.. Een andere luxe is het heerlijke eten dat er werdgeserveerd. Na de lunch besloten Isabel en ik een drie uur durende hike te gaan doen. Met ons tempo en langdurige rust/geniet momentjes deden we er vier uur over. We voelden ons net Jane tussen alle lianen waar we Tarzan denkbeeldig zagen rondzwaaien. We genoten van de prachtige exotische planten, uitzichten en het Malawiaanse onderhoud van de paden.
Het onderhoud van het pad was niet altijd op zijn best, maar dat deed ons voelen als echte meisje in de jungle. Gewapend met een stok probeerden we takken, bladeren en spinnenwebben uit ons gezicht te houden. Eigenlijk hadden we deze stok gezocht voor het geval we de strijd moesten aan gaan met een of andere enge slang. Gelukkigg hebben wij die niet gezien. We klauterden over en onder omgevallen bomen door. Trotseerden verschillende rotsen en renden zo snel mogelijk door het hoge gras.

De kaart waren we al vrij snel kwijtgeraakt. Dus was het steeds weer een verrassing of het einde van de trail al naderde. Daarom hebben we de geweldige zonsondergang waargenomen tijdens een sprint, want wanneer de zon hier onder is, is het donker binnen een mum van tijd. Gelukkig bleken we al bijna bij het einde te zijn we en hoefden we nog maar een klein stukje terug met het gebruik van de zaklamp.
Eenmaal terug wilden we eigenlijk heel graag weten of ons verdigings wapen (de stok) tegen slangen terecht was of niet. En, euhhhh ja we werden ‘verblijd’ met een filmpje van een Python van 3 m lang die in de forest was gesignaleerd. Goede keus om deze vraag achteraf te stellen, dachten wij....

De lodge staat bekend om het heerlijke eten dat er wordt geserveerd. Dus ook in de avond genoten van een heerlijk diner. De rest van de avond heerlijk kletsend door gebracht in het gezelschap van Innocent de lodge manager. Na een goede nachtrust fris uit de veren voor een tweede vakantiedag. Na het ontbijt besloten we een Community Walk te doen. Een local laat zijn dorp zien en zo kom je op plekken waar je als mazungu niet zo snel komt. Zo hebben we een schooltje bezocht, zijn we naar de barber shop geweest (waar zelfs een baby(!) werd kaal geschoren), naar een theehuis en een plaatselijk winkeltje. Daarnaast met de lokale kinderen de Macarena gedanst en op de typisch lokale manier onze eigen lunch bereid. Nsima met tomaat en eieren.

Kuti
Met vijf meiden (Anne,Ellen,Emma, Ingvil en ik) op weg naar Kuti, een Wildlife Park op ongeveer een uur rijden vanaf Lilongwe. Verwacht niet de big five tegen te komen, want die is daar niet. Maar onder andere wel heel veel zebra’s, duikers, impala’s, wildebeesten, een struisvogel, giraffen, apen en diverse soorten vogels. Het hoogtepunt was de tamme duiker Gingin! Wat een schatje. Zaterdagochtend bij het ontijt stond Gingin ons al op te wachten. We hebben heerlijk van ons ontbijt genoten met uitzicht op zebras, apen en ander wild. Zo wil ik iedere ochtend wel wakker worden en ontbijten. De dieren zijn duidelijk gewend aan de aanwezigheid van mensen in het park en dit gaf mij de kans om geweldige foto’s van zebra’s te maken. Ook humoristisch was het om te zien hoe Gingin de apen wist uit te dagen en andersom. Met een spurt vluchtte hij weg toen alle apenvriendjes de duiker hadden ingesloten. Met een vaart kwam hij recht op mij afgestormd, maar wist priecies op tijd te stoppen zodat ik daar niet ondersteboven op de grond lag. Ons huisje lag ongeveer 350 meter van de receptie/eetzaal af en op ons gemak wandelden we terug. Totdat we door kregen dat we werden achtervolgd.... door Gingin. Als een mak schaap liep hij achter ons aan mee naar ons huis. Hij vond het blijkbaar zo fijn bij ons dat een kijkje in ons huisje geen probleem was voor hem. Hier werd een stokje voor gestoken.
Ellen achterlatend gingen we met z’n vieren op weg naar het centrum van Salima om eten voor de rest van het weekend te zorgen. Duidelijk werd dat we niet in de stad Lilongwe waren, toen we onze boodschappen op meerdere locaties bij elkaar moesten zien te sprokkelen. Drie winkels later en een lokale markt hadden we onze auto vol geladen met eten. De markt is echt een attractie op zich. Of waren wij de attractie? ‘ Die mazungu snapt er ook niet van’, moesten ze we gedacht hebben toen ik iedere paar seconden mijn chitenje stond op te hijsen. Een lokale vrouw sprong op mij af en wist mijn
Na enige tijd keerden we terug in het park en kon ik het niet laten om fikkie te gaat stoken. Tja er moest toch iemand het heft in handen nemen als we ’s avonds eten wilden hebben. Het huisje was namelijk best back to basic. Samen met Anne, die gewend is aan het boeren buitenleven in Zuid Afrika wisten we warempel een prachtig vurtje te creeeren.
Einde van de middag besloten we naar het sunset deck te wandelen ergens midden in het park. Vanaf dit dek zou je van een prachtige zonsondergang moeten kunnen genieten. Wij helaas niet. Die dag was het bewolkt en moesten we dit natuurspektakel aan ons voorbij laten gaan. Wel hebben we genoten van het prachtige uitzicht over het meer onder het genot van een heerlijk biertje! Gewapend met zaklamp zijn we in het donker teruggelopen en gingen we aan de braai. De nightguard hielp ons met nog een extra vuurtje maken, want anders was ik bang dat we al het vlees niet voor de volgende dag gaar zouden krijgen.
Verder hebben we de avond lekker gerelaxed en vermaakten we ons wel met vijf meiden onder elkaar. De dag erna, zondag, besloten om een wandeling door het park te maken. Van het personeel kregen we een kaartje mee en begonnen we vol verwachting aan onze tocht om al het wildlife eens te spotten. Het enige wildlife dat we tegen kwamen waren vlinders, vlinders en nog eens vlinders. Mooi waren ze wel. Dat dan weer wel! Volgende toch maar eens beter informeren waar en wanneer je het beste dieren kunt spotten. Waarschijnlijk niet op het heetst van de dag toen wij namelijk besloten onze wandelschoenen uit te proberen.
Helaas geen zonsondergang, geen giraffen gespot en nog meer wild gemist te hebben, reden we uiteindelijk toch met een voldaan en uitgerust gevoel terug naar Lilongwe.

Het leven in Lilongwe is voor mij inmiddels normaal. Ik sta nergens meer van te kijken. Uiteraard barst ik soms spontaan in lachen uit als ik iets zie wat voor ons westerlingen niet normaal is. Maar over het algemeen begin ik me al aardig ingeburgerd te voelen. Zelfs mijn woordenschat in het Chichewa neemt toe en weet ik de lokale mensen hiermee te verrassen.
En verder is het nog steeds een komen en gaan van mensen hier. Zo hebben we afscheid moeten nemen van Edwin en heb ik ook weer nieuwe mensen leren kennen. Met deze mensen proberen we in de avonden te onspannen door deel te nemen aan een muziekquiz, het vieren van Desiree haar verjaardag op z'n Malawiaaans, fotoexpositie, bioscoopavondjes, poolen, uit eten en op zijn tijd een drankje hier en daar. En het contact met de gasten blijft ook geweldig leuk! Oke, af en toe zitten er minder leuke tussen, maar over het algemeen heb ik het super getroffen. Zo blijft Anne kaas en wijn uit Zuid-Afrika mee nemen, heb ik een kei gezellige avond gehad met een Deense en een Nerderlandse gast. Een hilarische avond achter de rug met een Amerikaanse en een Zuid-Afrikaan. Door Isabel ben luxe mee uit eten genomen om mij te bedanken voor een geweldige tijd. Verder uiteraard de drankjes en praatjes op de lodge zelf. En niet te vergeten alle uitnodigingen ‘ die nog openstaan om ooit langs te komen als ik ooit in de ‘buurt’ ben. Ik denk dat ik achter dit avontuur een wereldreis plak om al mijn nieuwe vrienden op te zoeken! ;-)

En de staff blijft ook geweldig! Altijd super lief en staan altijd voor mij klaar. Vaak krijg ik te horen dat ik niet weg mag gaan... Oeps, dat wordt nog wat. Maar voorlopig moet ik ook niet denken aan een de tijd zonder hun. Ik geniet van alle momenten samen de staff. Zo probeer ik eens per week een wandeling te maken door de buurt met Loveness.
En verder showden Edvai en Loveness maar al te graag hun nieuwe huis die ze beiden aan het bouwen zijn. Een terechte trots hier in het arme Malawi. Ook de zieke Innocent stelde mij vol trots voor aan zijn familie toen ik hem thuis af zette, omdat hij veels te ziek bleek te zijn. En steeds weer blijft een ervaring om een rural gebied in te gaan...Kinderen die overal uit het niets opduiken en je beschouwen als een witte attractie. Oke, dat is misschien iets waar kan ik maar moeilijk aan kan wennen. Tot hilariteit van mijn staff natuurlijk als ik vertel dat ik met klotsende oksels de menigte kinderen moest doorstaan.
Hartverwarmend was het moment toen Flayer opeens voor mij stond en met een zo’n cool mogelijke houding mij een zelfgemaakt armbandje overhandigde. Tja die doe ik voorlopig niet meer af....

In een van mijn volgende blogs zal ik jullie op de hoogte brengen van grappige, eigenaardige opmerkelijkheden hier in Afrika. Maar voor nu....vakantie! Drie weken ben ik uit de lucht om nog meer van Malawi te gaan ontdekken!

Tot de volgende keer! :-)