Vakantie in Zambia en het zuiden van Malawi

Genoten, gegeten, gedronken, gelachen, geluierd en onszelf afgemat. Drie heerlijke weken vakantie in Malawi! Een vakantie om nooit te vergeten...

Zondag, 20 april, kwam Stefan eindelijk aan in het warme hart van Afrika. Niet voor niets wordt Malawi zo genoemd; Bij aankomst op de lodge vloog de staff direct op Stefan af. En zelfs tot mijn verassing stond er een zelfgemaakte kaart klaar, namens het gehele personeel, om Stefan een allerhartelijkst welkom te heten. Een warmer welkom is haast niet voor te stellen, behalve dan mijn meer dan iets te overenthausiaste reactie op het weerzien van Stefan op het vliegveld. Er komt ook niet iedere week iemand uit Nederland over om me op te zoeken. ;-)

De eerste dagen van de vakantie heb ik Stefan kennis laten maken met het alledaagse in Lilongwe. Zondagavond een flesje opengetrokken bij Desiree thuis en maandag meteen maar een kennismaking met het Afrikaanse leven in één van de buitengebieden van de stad. Uiteraard gingen we op pad met een missie; Op zoek naar de perfecte baksteen. Mike, een vaste gast op de lodge, zoekt voor zijn project ‘het-op-een-zo’n-goedkoop-mogelijke-manier-een-wc-zien-te-bouwen’ de perfecte steen. Stefan met zijn bouwkunde achtergrond had hier wel oren naar, dus zo gezegd zo gegaan… Hup naar de Gamma, zoekend naar de rij ‘Bakstenen en Cement’ en voilà … Tuurlijk niet!
Eerst een mannetje op gepikt, die wel weer iemand wist die de eventuele handel waar mocht nemen voor de eigenlijke eigenaar van die special bakstenen. Wachtend op dit mannetje in het midden van het dorp mocht ook Stefan voor het eerst ervaren om door tig kinderen aangestaard te worden en te worden toegeroepen: “Mazungu, mazungu!”. Uiteindelijk kwam daar dus het desbetreffende mannetje dat ons door een wir war van hobbelende wegen leidde naar het open veld vol met zelfgebakken bakstenen! Het was Mike, zoals al gezegd, niet te doen om de eerste de beste baksteen. Wandelend door het drassige gebied, van de ene naar de andere hoop met bakstenen, en met een uitmatete geconcentreerde inspectie, kwam Mike uiteindelijk tot de conclusie dat de juiste steen er niet tussen zat. Inmiddels wel een half dorp kinderen om ons heen vergaard. Misschien bij die andere lokale Praxis nog eens proberen….
Na onze mislukte bakstenenmissie zijn we naar Kumbali gereden om daar een wandeling te maken en om vervolgens aan te sluiten bij een gezellig potje volleybal.

De volgende dag de safari-workshop (Buli) laten zien, het eten bij m’n favoriete lunch plek te Four Seasons uitgeprobeerd en voorbereidingen getroffen voor de vakantie. Woensdag Stefan kennis laten maken met m’n favoriete supermarket vriendjes John, Evalisto en Magdalena. Iedere shopping die ik doe word ik vergezeld met gezellige gesprekken en heel veel hulp van deze drie helden van Chipiku. En deze dag ook nog even de aller allerlaatste dingetjes werk afgemaakt om vervolgens heerlijk Roti te gaan eten bij Desiree.


Op Safari in Zambia

Donderdagochtend eindelijk echt op pad; Naar Zambia op safari! Uiteraard hadden we de reis geboekt bij Kiboko Safari’s dus ging ik ook op pad met mijn collega’s. De eerste dag bestond voornamelijk uit reizen. Het was een lange tocht die werd onderbroken door een plaspauze, een stop bij de grensovergang (weer een stempel rijker in m’n paspoort ;-) ) en een lunch. Eindelijk op locatie aangekomen warden we ingelicht over het schema voor de komende dagen en alle Do’s en vooral de Dont’s op het terrein. Een absolute no-go is om vanuit je tent zonder begeleiding naar de wc te lopen na zonsondergang. Je zou zomaar oog in oog kunnen staan met een olifant, nijlpaard of ander wild. Euh ja ja, tuurlijk…
Totdat Stefan mij midden in de nacht wakker maakte... Er stond een olifant naast onze tent! Oeps, hadden ze dus toch gelijk. Vol met adrenaline hebben we geluidsloos het reusachtige dier waargenomen. Wel maakte ik mij nog zorgen of we die appels die we bij ons hadden wel echt hadden opgegeten. Ik had geen zin in een slurf in mijn tent. Zover onze eerste ontmoeting met wild in Afrika.

De volgende ochtend zeer vroeg uit de veren om langs de rivier te ontbijten en te genieten van het geluid van nijlpaarden op de achtergrond. En daarna eindelijk onze eerste gamedrive. Met twee open jeeps gingen we op weg naar de ingang van het ‘South Luangwa National Park’, wat niet wil zeggen dat het wildlife park afgeschermd is met een hek. Het park wordt gekenmerkt met natuurlijke omheiningen, aan de ene kant de rivier en aan de andere kant de bergen. Hierdoor is een bezoekje van een olifant in het tentenkamp dan ook aan de orde van de dag (dat hadden we gemerkt). Die ochtend hadden we onze eerste ontmoeting met impala’s, apen, olifanten, giraffen, zebra’s en zoveel dieren waarvan ik de naam allang weer vergeten ben.
Het is zo ontzettend mooi om alle dieren in hun vrijheid te zien, in hun natuurlijke habitat. Voor even voelde ik me heel klein, maar gelijktertijd ook zo groot om een kijkje te mogen nemen in het leven van deze prachtige dierenwereld. Na vier uur reden we terug naar het kamp om te lunchen en uit te rusten van alle opgedane indrukken van die ochtend.

Een middagdutje en een verfrissende duik in het zwembad later vertrokken we om vier uur voor de tweede drive, de night drive. Bij de night-drive gaat het vooral om het spotten van de nachtdieren. Deze zijn alleen actief als de zon ondergaat. Net voor het donker mochten we nog net onze eerste leeuwenfamilie aanschouwen. Met geen woorden valt te beschrijven hoe het is om deze machtige dieren in het wild te spotten. Doordat we te lang hebben genoten van dit schouwspel liepen we onze zonsondergang op de perfecte plek mis, maar de leeuwen waren het meer dan waard. Toch wisten we nog snel ons drankje weten te nuttigen temidden in de natuur, om vervolgens het donker tegemoet te gaan. Jawel!, binnen vijf minuten spotten we al een luipaard die op jacht was naar zijn prooi. Helaas hebben we de uiteindelijke ‘ kill’ niet mogen aanschouwen. Na ook vele andere nachtdieren gespot te hebben reden we terug naar het kamp om vervolgens zeer moe en zeer voldaan in slaap te vallen.

De volgende dag zag er volgens het schema hetzelfde uit, maar tot mijn verbazing werd het geen moment saai. Oke, uiteindelijk konden we geen impala meer zien, maar waren we geconcentreerd op ons doel om de big four (de vijfde oftewel de neushoorn komt niet voor in dit gebied) af te kunnen strepen van ons lijstje. Daar waar we eerst nog met open mond giraffen of olifanten aan het bewonderen waren, scheurden we deze nu voorbij, want de driver had vernomen dat de buffel ergens was gesignaleerd. En hij had gelijk, ook de buffel kon van ons lijstje worden afgestreept.

Gezien het toch Koningsdag was in Nederland beloten Stefan, ik én Edson ons in het oranje te hijsen. We blijven toch altijd weer dieHollanders… ;-) Edson (safari manager) dan wel niet, maar na al vele jaren te hebben gewerkt voor Pim en Marga, voelde ook hij zich op en top trots in het oranje.
Het laatste dier dat we nog wilden zien was een hyena en alsof het zo moest zijn wisten we ook deze op de allerlaatste night-drive nog te spotten.

Het geweldige safari weekend sloten we af met een borrel bij de open bar. Gezien we nog niet eerder op weg naar het toilet oog in ook kwamen te staan met een wild dier, besloten we stiekem zonder begeleiding naar de bar te lopen…. Euhhh, en toen stond daar een nijlpaard. Met een biertje en een wijntje in de hand konden we onze ogen niet geloven dat drie meter van de bar vandaan een nijlpaard stond te grazen. Een toepasselijkere afsluiting van een weekend als dit wist ik mij niet te bedenken.

Zomba Plateau

Zondag, aan het einde van de middag, arriveerden we weer veilig en met alle armen en benen er nog aan in Lilongwe. We besloten ons weekend af te sluiten met pizza en een zondagavondborrel op de jazz avond te Four Seasons.
De maandag gebruikten we om al onze laatste voorbereidingen te treffen voor de rondreis door Malawi. Huurauto regelen, laatste boodschappen, bij Pim en Marga langs, tas inpakken en onze safariavonturen vertellen aan Dees onder het genot van een hapje op de lodge etcetera etcetera ;-)...

Na een goede autocheck van onze huurauto te Buli konden we dinsdagmorgen dan eindelijk vertrekken. Nog geen kilometer verwijderd van de workshop konden we meteen onze eerste bekeuring in ontvangst nemen in verband met de slechte conditie waarin één van onze autobanden verkeerde. Als dat maar niet heel de reis zo doorgaat... 3000 Malawiaaanse Kwacha (+/- 5 Euro) armer begonnen we dan echt aan onze reis. De eerste bestemming die we aan wilden doen was Zomba. Deze plaats in het zuiden van Malawi staat bekend om Zomba Plateau wat uitermate geschikt is om er een hike te ondernemen.

Voordat we arriveerden maakten we onderweg eerst nog een stop bij Dedza Pottery om te lunchen. Vervolgens namen we nog een kijkje in te nemen bij een fabriekje te Balaka dat handgemaakte en geschilderde textiles maakt. Het was beter geweest om deze laatste stop niet te doen, want hierdoor moesten we het laatste gedeelte van onze reis in het donker voortzetten. In Malawi proberen de meeste mensen dit te vermijden, gezien de wegen niet verlicht zijn en het daardoor lastig is om gaten en hobbels in de weg, fietsers, wandelaars en allerlei andere objecten of wezens te ontwijken. Tevens is de bewegwijzering ook al niet zoals we in Nederland gewend zijn, dus verdwalen in het donker lukt hier vrij gemakkelijk. Na drie telefoontjes naar de lodge ‘Casa Rossa’ gepleegd te hebben om naar de weg te vragen besloot de eigenaar om ons tegemoet te rijden en om ons vervolgens naar zijn lodge te leiden.

Hongerig vlogen we het restaurant binnen en bleek Mike daar ook te zitten. Duidelijk een ‘ons kent ons’ hier in Malawi.
Uiteraard regelden we alle accomodatie pas op het laastste moment, dus ervan uitgaande dat we overal de suite room kregen aangeboden, kregen we de keuze tussen een tent en een tent. Maar wel een tent met een tweepersoonsbed erin, dat dan weer wel!

De volgende ochtend besloten we vroeg op pad te gaan om, verkleed als een echt ANWB-koppel, Zomba Plaeau te gaan verkennen. Met de auto reden we naar het hogergelegen stuwmeer om vanuit daar te voet nog een level hoger te gaan. De route die Mike voor ons had uitgetekend op de plattegrond hadden we uiteraard niet bij ons, maar met de route nog op ons netvlies gebrand wisten wij wel de weg. Of niet…. We dachten een stuk af te kunnen snijden, maar jeetje, dat was wel een erg steil stuk omhoog.
Op datzelfde steile stuk kwamen we Malawianen, bepakt en bezakt met bossen hout op hun hoofd en wandelend op blote(!) voeten, tegen. En daar stond ik dan hijgend en puffend toe te kijken op mijn goede wandelschoenen. Shame on me!
Eenmaal op het plateu was al het gehijg en gepuf het meer dan de moeite waard. In de verte werden we zelfs blij verrast bij het zien van een kraampje... Cola, sinas, punicaaaaaaa… Helaas, het bleek een kraam vol stenen. We maakten kennis met de verkoper, Ben. Een hele lieve jongen, die nauwelijks Engels sprak, maar ons wel met handen en voeten meer over de omgeving wist te vertellen. En wat een prachtig uitzicht. Uiteindelijk wist Ben met zijn puppy ogen ons een paar paar stenen te verkopen. We hadden liever een blikje cola gehad...
Stefan en ik vervolgden onze tocht en genoten van het prachtige uitzicht. Totdat we daar, jawel, Ben weer tegen kwamen. Zonder iets te zeggen sloot hij zich bij ons aan. Tja… Met z’n drieën vervolgden we onze hike op weg naar de waterval. Daarvan genoten te hebben kwamen we daarna aan op de verharde weg en namen we afscheid van Ben. Tot een paar minuten later… Ben kwam aangerend en wilde ons graag begeleiden tot aan onze auto. Onder het mom ons te beschermen tegen eventuele overvallers. Waar of niet waar, Ben hebben we sindsdien in ons hart gesloten. En Ben, tja, hij is sindsdien een fooi en een hand vol frambozen rijker en ons allang vergeten…

Mount Mulanje

De hike op Zomba Plateau was een goede oefening op onze tweedaagse hike op Mount Mulanje. Onze volgende bestemming...
Mount Mulanje ligt gelegen in het zuiden van Malawi. Het heeft een maximale hoogte van 3002 meter en is daarmee de hoogste berg van Malawi. Een leuke uitdaging om die berg te beklimmen, dachten wij. Bij het toeristenbureau ‘ Info Mulanje’ hebben we een gids, genaamd Leason, en een drager, genaamd John, geboekt voor een twee-daagse hike. Een gids is zeker nodig gezien er een aantal jaar geleden nog een Nederlands meisje is vermist en er nog enkele van dat soort verhalen de ronde gaan. De rest van de dag hebben we onze voorbereidingen getroffen voor twee dagen hiken ‘into the wild’.

Na een goed ontbijt en bepakt met velop water, zout en suikers vertrokken we de volgende morgen om half acht aan onze Mulanje uitdaging. Na een kwartier begreep ik al niet meer waarom ik mezelf in dit avontuur had gestort. Was ik nu diegene die voor de lol een berg wilde gaan beklimmen… M’n hart die duidelijk op volle toeren draaide en m’n benen die verzuurden kreeg ik spontaan de ingeving dat Stefan dit avontuur samen met de mannen af mocht gaan maken. Ik zag mij al liggen aan het zwembad met een heerlijke cocktail...
Oke, toen Leason mij vertelde dat deze tocht ook door kinderen zo nu en dan word gelopen, draaide er bij mij een knop om; Als je maar denkt dat je het kan, dan kan je het ook! Met deze gedachte sleepte ik mij vooruit en vooraal omhoog. En uiteindelijk kwamen mijn benen in een soort van trance terecht en begreep ik weer waarom ik deze uitdaging zo graag wilde doen. Het geweldige uitzicht, de natuur en het idée dat ik de hoogste berg van Malawi op ben geweest deden de vermoeidheid en mijn zere benen vergeten. De lodge beneden aan de berg veranderde in een stipje en de wolken kwamen steeds dichterbij en dichterbij...

We waren zeer blij dat we een gids bij ons hadden, want voor ons gevoel was er nergens een pad te bekennen. Op bepaalde hoogte was het zelfs zo erg, dat ik niet meer naar beneden durfde te kijken. Van het ene naar het andere uitstulpsel klauterend voelde het heel even alsof we echt aan het bergbeklimmen waren. Als een echter Tarzan en Jane klauterden we door tot we na 4 ½ uur het plateu wisten te bereiken. En ja ja, dat is gewoon in ‘African time’ (in dit geval positief, dus niet later dan de tijd die wij zijn gewend)En daar sta je dan op 2000 meter hoogte. Totaal vergeten hoe uitgeput je bent voel je de adrenaline gaan door je lijf! We made it!

Vanaf daar moesten we nog een uur wandelen naar onze hut waar we die nacht zouden verblijven. Op de berg bevinden zich meerdere hutten. Hierdoor is het mogelijk om meerdaagse trektochten van hut naar hut kunt doen. We sliepen die nacht in CCAP, een hut dat ons deed denken aan een Amerikaans huis uit het wilden westen… Jihaaaa! Na ons gesetteld te hebben en onze voeten de nodige rust te hebben gegeven, besloten we nog een mooie wandeling op het plauteu te maken op weg naar enkele pools en een onwijs mooi uitzichtpunt. Zo hoog en zonder bereik op je mobiele telefoon voel je je daar voor heel even helemaal alleen op de wereld! De zonsondergang konden we helaas niet helemaal mee maken, want we moesten op tijd terug bij de hut zijn voordat het complete nachtdonker zijn intrede zou doen.
Bij terugkomst bij de hut verwelkomde de care watcher ons met heerlijk warm water. In zinken teiltjes konden we onszelf wassen. Na deze aangename verfrissing mochten we het door onszelf meegebrachte eten (pasta, bruine bonen en tomatensaus) gaan koken op het haardvuur. Bij Stefan kwam zijn oerintinct naar boven, en wist zich te bekommeren over de vlammen. Het prutje bruine bonen dat we inelkaar wisten te flansen, smaakte meer dan heerlijk na een dag als den deze. Bij gebrek aan electriciteit of iets anders uit de geciviliseerde wereld kropen we extreem vroeg ons bedje in. De kou wist ons het meerendeel van de nacht uit de slaap te houden. Hoewel we drie lagen kleding droegen, een deken om ons heen hadden geslagen en we elkaars lichaamswarmte hadden, werden we de volgende ochtend om vijf uur koud en verkleumd wakker. Wat was het stervenskoud daar bovenop die berg. Brrrr...
Naast dat er geen centrale verwarming aanwezig was, was er verder wel een gat in de grond dat dienst deed als toilet en de waterleiding was niet meer dan een tap dat direct in verbinding stond met het bergwater dat voorhanden was op dat moment. Maar dit back-to-basic gevoel zorgde voor de meest geweldige ervaring ooit!!!

Rond half acht waren we klaar voor dag twee, de afdaling. Als je denkt dat naar beneden gaan een stuk makkelijker gaat, dan heb je het mis. Zoals eerder gezegd bevinden zich op deze berg niet netjes aangelegde paden, dus bij iedere stap die je zet, moet je oppassen niet omver te vallen. Die dag kon ik beter omgaan met de vermoeidheid, maar de pijn in mijn scheenbenen daar was op een gegeven moment geen houden meer aan. De tocht naar beneden was aan de andere zijde van de berg vanwaar we omhoog zijn gegaan. Hier kwamen we meerdere mensen, uiteraard ook Nederlanders, tegen die (nog!) vol opgewektheid aan de klim begonnen. Gna gna, wij wisten dat die lach op hun gezicht nog wel zou verdwijnen…
Bijna aan het einde van de tocht hielden we nog stop bij een onwijs mooie waterval. Onze voeten hebben we uiteraard getrakteerd op wat verkoeling in het ijskoude bergwater. Het allerlaatste stuk was zwaar en bepaalde mijn humeur. Ik was dan ook zeer blij toen we uitkwamen bij de main road. Vanaf daar sprongen we ieder achterop een fietstaxi. Het was nog elf kilometer terug naar het begin. Het geweldige avontuur en voor ons een ovewinning dachten we te vieren met een avond vol bier op de lodge Kara O’ Mula, maar na twee a drie flesjes lagen we echter al in dromenland. Zzzz...

De volgende ochtend werden we wakker als een opa en een oma. Zo stijf als een plank probeerden we uit bed te komen en ons voort te bewegen. Oma deed wat langer over het herstel; Twee volle dagen liep ik rond met heel veel pijn. Maar het was het allemaal meer dan waard!

Lake Malawi

De laatste dagen van de vakantie besloten we wat rustiger aan te doen. Hiervoor kozen we een Cape Maclear uit als de ideale bestemming. En terecht één van de mooiste plekken aan het Malawimeer. Gezien we alles op vakantietempo deden lukte het ons niet om in één keer van Mulanje naar onze nieuwe verblijf te rijden. We kozen ervoor om een tussenstop in te lassen op de lodge Villa Tafika in het plaatsje Mangochi. Van de omgeving hebben we niet veel gezien, omdat we net voor donker aankwamen en we de volgende dag weer bijtijds vertrokken. Onderweg heeft Stefan nog wel even zijn hart op kunnen halen bij het zien van een lokale voetbalwedstrijd. Toen wij echter plaats namen aan de zijlijn van het veld verdween de aandacht naar de wedstrijd en maakte plaats voor aandacht naar ons, de azungu!

De reis van Mangochi naar Cape Mclear was zoals alle andere ritjes weer net zo mooi als alle voorgaande. In deze omgeving viel echter het grote aantal Baobab bomen op. De Baobab is een typisch Afrikaanse boom die opvalt door zijn reusachtige omvang en kenmerkende eigenschappen. Een boom die prachtig is om te zien!

En toen was daar eindelijk zon, zee (lees: het meer) en strand! Joehoee, bikini aan (zwembroek in geval van Stefan), plat onderuit op het strandbed en gewoon even helemaal niets! Het enige hoogtepunt van die dag was een prachtige zonsondergang op het strand.
Na een beetje tot rust gekomen te zijn gingen we de dag daarop met nieuwe energie(de kater wegdenkend van het overvloedige alchoholverbruik van de avond ervoor bij ons appartement te Fat Monkey’s) op pad om de onderwaterwereld te verkennen. We voeren naar een eiland een stukje verderop. Daar aangekomen gingen de duikbrillen op en sprongen we in het water. Het Malawimeer oftwel Lake Malawi is één van de grootste meren van de wereld en staat bekend om zijn vele tropische vissoorten.
Door de vele kleurrijke vissen leek het net alsof je aan het zwemmen was in een levensgroot aquarium. De ene vis nog mooier dan de ander. Niet voor niets staat het Malawimeer bekend bij vele aquariumhouders.
Tijdens ons gesnorkel verzorgden de gastheren ons van een heerlijke lunch; Heerlijke lokale vis genaamd Kapango, gegrild op de rotsen van het eiland.
De trip in, op en rond het water sloten we af op zoek naar een zeearend. Via een lokroep wisten de gidsen de aandacht van de zeerarend te trekken om vervolgens een dode vis in het water te gooien. Het was gaaf om te zien hoe het beest z’n prooi op wist te pakken uit het water. Nadat we het perfecte actieshot hadden vastgelegd op camera voeren we terug naar het vasteland. Terug naar ons stradbed en terug naar standje ‘lui’... Genieten van de zon, biertjes en elkaar.

En toen , woensdag 7 mei, was daar alweer de laatste dag van onze vakantie. Maar voor vertrek eerst nog even een strandwandeling langs ‘het leven aan de lake’. Het is prachtig om te zien hoe de mensen daar hun alledaagse leven leiden aan het water. En de kinderen zijn daar duidelijk gewend aan het toerisme. Ze vragen uit het niets of ze op de foto mogen, en tja wie ben ik om daar geen gebruik van te maken...

Toen was het tijd om terug naar huis te gaan. Snif, ik zal nooit om kunnen gaan met het gevoel dat ik heb aan het einde van een geweldige vakantie. De prachtige rit, afgewisseld door slingerwegen door de bergen, deed het vakantiegevoel nog even vasthouden. En alsof het het zo moest zijn sloten we de vakantie af met waarmee we begonnen waren....een bekeuring! Echter hadden we geen Malawiaanse Kwacha meer op zak en moest meneer agent het doen met onze laatste overige Dollars.

Terug in Lilongwe

Terug in Lilongwe was ik weer thuis, maar voor Stefan was de vakantie nog niet over. We hadden nog een extra dag in Lilongwe en besteedden deze aan de laatste aankopen van souveniers, een snelle blik op de lokale markt en gedagzeggingen aan de mensen die Stefan niet meer zou zien. Het meest ontroerende was het kado dat mijn supermarktvriendjes aan hem overhandigden bij het afscheid nemen van hen. Het was een kado zodat hij Malawi en de mensen nooit meer zou kunnen vergeten. De allerlaatste avond sloten we af met een etentje met Desiree en haar ouders op de lodge. En toen, midden in de nacht op het vliegveld, was ook voor Stefan de vakantie voorbij...

Het was een geweldige vakantie waarin we mooie plekken van Malawi hebben mogen zien, lieve leuke warme mensen hebben mogen ontmoeten en we uiteraard hebben mogen genieten van elkaar! Malawi; niet voor niets genoemd ‘The warm heart of Africa’.

Tionana!

Angela