Met o.a. mijn 25ste verjaardag

Daar ben ik dan, terug in de online wereld, de wereld die je amper doet beseffen dat je zover weg bent van ‘thuis’. Gelukkig herinnert mij het dagelijks leven er aan dat ik hier in het verre Malawi ben. Een wereld van verschil met Nederland en eigenlijk met geen pen te beschrijven is tot het moment je het leven hier zelf aanschouwt. Het verblijf hier leert me meer en meer te relativeren, te beseffen wat de belangrijke dingen zijn in het leven. Mode, nieuwe gadgets, gestress om niets(! ) is hier niet aan de orde van de dag, iets waar we met z’n allen in het westen nog wat van kunnen leren. In het westen willen we alsmaar meer en meer en wat ik hier leer is: Genoeg is genoeg...
“He who knows that enough is enough will always have enough.”


En uiteraard een update van mijn dagelijkse leven. Ik moet hiervoor (shame on me) heel ver terug…

Sinterklaas
Geen pepernoten en speculaas voor mij dit keer. De discussie omtrent zwarte piet kreeg ik echter wel mee dankzij de online wereld. Ik heb er hartelijk om moeten lachten hier in een land vol ‘Zwarte Pieten’. Geen enkele kleurling die hier zich ook maar een seconde druk maakt om een discussie als deze. Ze hebben hier wel wat anders aan hun hoofd. Zou de VN wat van kunnen leren...

7 December heb ik in ieder geval de meest gif zwarte verf uit de doos gehaald en op mijn gezicht geschminkt. Onherkenbaar om de Nederlandse kindjes hier in Malawi te verassen met een kado en pepernoten. Samen met Desiree, als Zwarte Piet 2, en Noud, als Sinterklaas, hebben we de kindjes een leuke ochtend bezorgd.

Onderweg van en naar het kinderfestijn trokken we heel wat aandacht naar ons toe, hoewel we voor heel even niet de blanken waren. We dachten in de menigte op te kunnen gaan, maar de gemiddelde Malawiaan loopt niet rond met een veer op zijn hoed. En een ‘muzungu’ met een rode cape en mijter op zijn hoofd is hier ook niet echt gebruikelijk.
Na ons afgeschminkt te hebben keerden we terug naar de Sint locatie om aan te sluiten bij de barbeque. “ Jullie zijn te laat. Jullie hebben Sinterklaas net gemist”, aldus de kleine Bo. Volgende keer beter…
 
Kerst
Geen kersstol, kerstkransjes of anders Hollands lekkers. Geen donkere, koude Decemberavonden, maar zonnige, warme slippertjesdagen. Het kerstgevoel bleef dit jaar duidelijk achterwege. Hoewel eind November de kerstliedjes al luid en duidelijk door de boxen in de supermarkten ten gehore werd gebracht en de winkels met kitcherige kerstspullen waren versierd kon ik niet aan het idee wennen van een kerst in de zon. Net zo min aan een witte kerst: ‘I’m dreaming of a white Christmas’… Ze bedoelden vast het witte strand aan de Lake, want die droom werd werkelijkheid.

De dag voor kerst vertrokken Edwin, Desiree en ik naar de cottage van Marga en Pim aan de lake. Lake Malawi is een van de grootste meren ter wereld en maakt deel uit van het werelderfgoed van UNESCO. Volgeladen met een voorraad aan eten, goed voor een half Malawiaans weeshuis, reden we beschamend richting Salima, Senga Bay. Voor mij was het de eerste keer buiten Lilongwe en genoot van het prachtige landschap en alle typisch Afrikaanse dorpjes die we onderweg passeerden. Na drie maanden in de stad leek het bij aankomst of ik aangekomen was in een paradijs. Wat een view! Na een geweldig eerste indruk gingen we op pad voor een wandeling over het strand. Hoe dichter we bij het vissersdorp aankwamen hoe meer zag van het Malawiaanse leven aan de Lake. De was werd gedaan in het meer, de kleren te drogen gelegd op het strand. Haren werden gewassen,een baard werd netjes bijgetrimt, schoenen werden schoongespoeld, visnetten binnengehaald, voeten met eelt werden geraspt aan aangespoelde stukken steen en uiteraard was er ook veel zwemvertier.
Terug bij de cottage vierden we kerstavond met een, hoe kan het ook anders, een barbeque. Best gek om Kerstavond buiten in je korte broek te vieren. En tijdens Kerstochtend genoten we in bikini van een heerlijk ontbijt bereidt door Lucious, de houseboy van de cottage. Hij ontnam ons alles. We hoefden geen eten te bereiden, geen bedden op te maken, of onze troep op te ruimen. Het enige wat we hoefden te doen was genieten van deze mooie plek.

Uiteraard mocht kerst niet ontbreken met kadootjoes. De kado’s lagen buiten op de veranda onder de zon netjes uitgespreid. En we pakten ieder op ons beurt ons presentje uit. Ik werd blij gemaakt met een boek over de Malawiaanse geschiedenis, kookboek, een tas, (kinder) snorkelset en een vacuum verpakt handdoekje van Monsters en Co. Ter verduidelinking: Voor ieder moest een serieus en ‘stom’ kado worden aangeschaft. ;-)
En wat je normaliter doet met kerst deden we ook aan de lake…eten, heel veel eten. Na het ontbijt en uitpakken van de kado’s verhuisden we naar de keuken om onze hapjes klaar te maken, ter verwarring van Lucious die niet gewend is de keuken uitgestuurd te worden. Uiteraard wisten we dat we al dit eten nooit op zouden krijgen, dus hebben we onze hapjes verdeeld onder Lucious en de twee guards. Ook voor hun was het tenslotte kerst! Na een middag vol hapjes en drankjes en ‘Truth or Dare’ besloten we om ‘s avonds, jawel, uit eten te gaan. We hadden gereserveerd bij een lodge niet ver van de cottage vandaan. Na ieder drie happen konden we geen poep meer zeggen en genoten we verder maar van het Afrikaanse kerstkoor.

De volgende ochtend rond vijf uur werd ik wakker. Toen ik uit het raam keek zag ik daar mijn tweede-kerstdag-kado. Een zonsopgang zoals ik die nog nooit van mijn leven heb gezien. Ik ben naar buiten gerend en heb daar even heerlijk zitten genieten. Wauw!
Tweede kerstdag hebben we heerlijk helemaal niets gedaan. Lekker geluierd en genoten van alle restjes. Edwin lag inmiddels ziek op bed en Desiree en ik genoten van de hete zon. Rond vier uur verlieten we het paradijs om terug te gaan naar Lilongwe. Een kerst om nooit meer te vergeten!

Oud en Nieuw
Geen oliebollen, appelflappen of andere dikmakerijen. Maar wel vuurwerkverkoop van rotjes en pijlen dat zelfs in Belgie niet legaal is te verkrijgen. Voor het zekere van het onzekere waagde ik mezelf dus niet aan de sterretjes. Je weet maar nooit...

De meeste expats waren weg uit Malawi. Geen speciale partys dus om naar toe te gaan. Daarom besloten Desiree en ik om eerst uit eten te gaan bij het Italiaanse restaurant Mamma Mia’s. Na een goede bodem gelegd te hebben konden we vervolgens beginnen aan een lange oudjaarsnacht in cafe The Livingroom. Of niet….Desiree werd vijftien minuten na twaalf onwijs beroerd en we besloten terug te gaan naar Desiree haar huis. Om een uur lag ik tekstend met het thuisfront in bed, totdat ik….jawel ook ik moest rennen naar de wc. Beiden ziek in bed….het restaurant Mamma Mia’s proberen we voorlopig te vermijden.

Mijn 25ste verjaardag
Je echte leeftijd vermelden in de titel komt wel heel confronterend over, vandaar. Mijn 2… 31ste verjaardag mocht ik voor de tweede keer in mijn leven ver weg van huis vieren. Degenen die mij goed kennen weten dat ik dit geen ramp vind... Ben ik daar tenminste weer onderuit gekomen. ;-) De vele en vele felicitaties via Facebook, sms, Whats-app, Skype en mail lieten mij super jarig voelen. En Desiree, Edwin, Pim, Marga en de kinderen had ik uitgenodigd voor het proeven van oer-Hollandse hapjes en een eigen gebakken appeltaart.
Na een gezellige middag werd ik nog gefeliciteerd door Anne, een long stay guest. Samen hebben we mijn verjaardag afgesloten met nog wat lekkere wijn.

De volgende dag, maandag werd ik door Edvai gevraagd om even met haar mee te komen. Er bleek iemand op mij staan te wachten die mij graag wilde spreken……Surprise! Buiten zat de staff klaar en zong mij Happy-Birthday toe. Ik kreeg een kaart met lieve felicitaties in het Chichewa en daarbovenop hadden de chefs een super heerlijke taart gemaakt. Mooier had ik mijn 31ste verjaardag niet kunnen bedenken.

 
Mijn job
Mijn job als lodge manager verveelt tot op de dag van vandaag niet. Ik voel mij hier prima thuis en kan me een kantoorbaan van 9-5 niet meer voorstellen. Ik geniet dus van het moment zolang het kan. Afgelopen kerstperiode was de lodge gesloten voor twee weken. De periode werd gebruikt om jaarlijks onderhoud te verrichten aan de lodge. De meeste medewerkers genoten van hun welverdiende vakantie terwijl Mr. Painter met zijn hulpjes ,Loveness en ik ons om het onderhoud ontfermden. Kamers werden opnieuw geschilderd, de keuken werd grondig aangepakt, alle tapijten goed schoongescrubd en ga zo nog maar even door. Twee weken lang liep ik dartelend in mijn oude kloffie rond om, daar waar het kon, mee te helpen.

Vlak voor de ‘vakantie’ sloten we het jaar af met een lunch tesamen. Voor Malawianen is kip met rijst en cabbage een waar feestmaal. Tevens maakten we een dag voor kerst blij met een kerstpakket. Een paar dagen ervoor hadden Desiree en ik alle 83 teiltjes gevuld met onder andere rijst, suiker, zeep, waspoeder, biscuits en snoep. Zo’n heerlijk ouderwets pakket waar je echt nog wat aan hebt. Geweldig om te zien dat het pakket hier met een en al positivteit in ontvangst genoment werd.

Na twee weken gesloten te zijn en hard gewerkt te hebben begonnen we met een frisse start. De eerste gasten werden ook weer verwelkomd. Sommigen kwamen inmiddels voor de tweede keer sinds ik hier ben. Het is altijd leuk om oude bekenden weer te zien. Het contact wordt hierdoor ook steeds hechter en zeker gezien de lange tijd dat ze hier zijn. Zo probeer ik iedere ochtend met Anne om 6 uur, soms half zeven, in de gym te staan of een plons te nemen in het zwembad. Soms lukt het ons, soms ook niet…

Vrije tijd
Toch lastig om van sporten een routine te maken. Zo hebben Desiree en ik al een verwoede poging gedaan om mee te doen aan een aerobics class. Wat een Afrikaanse ervaring…We kwamen aan bij Massive Gym, een sportschool ergens achteraf in een wijk. De les werd gegeven in een loods/schuur aka opbergplaats voor diverse spullen. Airco werd vervangen door het niet plaatsen van ramen en de steps waren niet meer dan houten planken aan elkaar getimmerd. Wat nou 80 Euro per maand voor een fancy uitziende sportschool. Het gaat uiteindelijk om het sporten zelf en dat hebben we geweten…We werden verwelkomd door een echte Afrikaanse Big Momma. ‘Die sporten wij er wel even uit’….dachten wij. Wat een energie had dat mens. Na vijf minuten stonden we beiden al te hijgen. Op z’n typisch Afrikaans kwamen na tien minuten de rest van de sportievelingen binnen gedruppeld. Zelfs de mannen deden zonder gene mee aan deze les. Op Afrikaanse muziek werden we een half uur lang afgemat…en eindelijk hield ze op. Maar dit bleek nog maar het begin! Het tweede deel van de les werd gegeven door een spierbundel waar je u tegen zegt. Met mijn tong inmiddels op de grond probeerde ik de les vol te houden onderwijl aangemoedigd door de leraar: ‘Fire, give more fire!’ Pfffff, wat dacht hij wel niet. Na een uur te zijn afgemat werden we door de leraar er op gewezen dat een twee tot drie wekelijkse les goed zou zijn voor ons, zeker gezien onze vetjes, waar we duidelijk op werden gewezen. Bedankt! Tot dusver zijn we dan ook nog niet teruggekeerd naar deze sportschool.

De vrije weekenden over het algemeen vrij rustig gehouden. Van potjes Boa spelen bij Kiboko Town Hotel, een kijkje op de Chitenje Market tot een bezoek aan Dedza Pottery. Anderhalf uur rijden van Lilongwe ligt het plaatsje Dedza. Marga nam Desiree en mij mee uit lunchen. Een onwijs mooie rit en zeker nu Malawi zo ontzettend bloeit en groeit dankzij het regenseizoen! Uiteraard kon ik het niet laten om een souvenier aan te schaffen. Als een waar keukenprinses, ahum, ben ik nu een ovenschaal, saladeschaal en zes bekers rijker uit het echte Afrika.

Inmiddels weet ik ook mijn adresjes te vinden voor een bezoek aan de kapper, schoonheidsspecialiste en pedicure. Uiteindelijk komt toch overal het normale leven naar boven en komt daar de sleur… ;-)

Veel zit hier letterlijk achter gesloten deur, waardoor je tot op heden ten dage nieuwe adresjes blijft ontdekken. Zo zit er ergens een onwijs leuke Tea Garden verstopt, genaamd Tranquility. En laatst hebben we een goed alternatief ontdekt voor het voedselvergiftegende restaurant Mamma Mia’s, namelijk Mediteraaon genaamd. En Kim weet ons iedere keer weer de meest lekkere sushi voor te schotelen bij Fantasia. Tevens in het nieuwe jaar, bij terugkomst van Pim en Marga uit Nederland, heerlijk mee uit eten genomen naar Country Lodge, waar je overheerlijk Indiaas kan eten.
En dan natuurlijk de etentjes bij mensen thuis. Vlak voor kerst een heerlijk gevulde kalkoen mogen nuttigen bij Pim en Marga, Mayur (Indiaanse college) wist ons te verassen met Indiaanse lekkernijen. Verder heb ik bij nieuwe vrienden zowel van een diner als een heerlijke lunch, met ingredienten uit eigen tuin, mogen genieten. Qua eten kom ik hier niets tekort en dat merk ik vooral bij het aan trekken van mijn broeken ;-)

Nieuwe ontmoetingen
Een avontuur als de mijne betekent ook het maken van nieuwe vrienden en wederom het afscheid nemen er van. Veel mensen die ik hier ontmoet werken doen ontwikkelingswerk. Zij verblijven hier variërend van enkele maanden tot meerdere jaren. Zo heb ik de Amerikaanse Sylvie leren kennen die hier twee jaar zal verblijven en werkzaam is in de wereld van microfinance. Via haar kwam ik weer terecht op een afscheidsfeestje van twee leuke meiden uit Denemarken en vervolgens ontmoete ik daar de Noorse Ellen die hier voor een half jaar stage loopt bij Unicef. Iedereen probeert hier een leuke tijd te hebben en staat open voor het opdoen van nieuwe contacten en het doen van leuke activiteiten. Zo ben ik met Sylvie en Ellen een dagje naar de lake, Senga Bay, geweest. Sylvie nodigde een vriend, de Belgische Matthias, uit om mee te gaan. Met zijn vieren hebben we heerlijk genoten van het mooie weer op het strand en het eten van een heerlijke verse Chambo, vis uit Lake Malawi.

Ook is de Nederlandse community goed vertegenwoordigd in Malawi en komen we eens per zoveel tijd bij elkaar op de Dutch Drink bij het Kiboko Town Hotel. Leuk om een avondje even Nederlands te kunnen ouwehoeren. Op zijn tijd is dat toch wel even fijn. Erg grappig is dat ik daar de laatste keer in gesprek raakte met iemand die ook uit Sliedrecht bleek te komen. Daar sta je dan in het verre Afrika gemeenschappelijke herinneringen op te rakelen. ‘It is a small world after all’…

Tot de volgende update (hopelijk laat die niet zolang op zich wachten)!

Tiwonana,
Angela